Sarnıcın Dibindeki Ev

Taşraya bilmem kaç adım ötede, bir diyarın tam da içinde

Tüm kutsalların biriktiği, şarap akan nehirlerin derininde

Göğe bağlanmış yıldızların ışığı ruhumu buz ettiğinde

Benim güzel evim, bir sarnıcın en soğuk kesiminde

Düşünebilir insan, ellerini ve hummalı kelimelerini

Sardunya ektiği toprağın aslında bendini erittiğini

Öğrenebilir insan, ufacık bebenin aslında kanından geldiğini 

Zaman işler iken ötedeki taşrada, burada ömründen gittiğini 

Sarhoştan hallice, bir nehrin dibinde hakir bir hezimetle 

Hakka ermek ile hakkından gelmek arasında kalabilir insan

Yürüdüğü yol biter ise günün birinde, ruhu  bulacak seni o taşranın berisinde 

Benim güzel evim, bir sarnıcın en soğuk kesiminde

Bir düzine gündür aş girmeyen sancılı bir midenin şenliği

Taşlaşmış ekmek köşesinde saklanmış  hakikatle ile ilişiği

Birbiri ardında dizili günlerin kadere olan mesuliyeti

Ah bu sorular  yeni yetme zihnimin evrene sunduğu ateşkesi

Bir beyaz bayrak sallanır bilmem kaç adım ötede

Kılıçlar sokulur toprağın dibine dibine

İlk kurban can olur herhangi bir nehrin derinine

Ufukta görünür zaman zaman bir köprü, ip ince ve dökümlü 

Tabanları kesildi o vakit insanlığın, belli ki geçilmez kıstasları 

Taşraya bilmem kaç adım ötede, yaşayanın dillendiremediği şekilde

Kimi güneşten daire, kimi boynuzun tepesindeki tepsi suretinde

Cevapsız soruların yazıldığı, kara kömürden islice

Ah benim güzel evim, bir sarnıcın en soğuk kesiminde