İnsan Ve Evrene Aidiyet

Bir süredir internet kesintisi yüzünden bloğa vakit ayırıp, güzel yazılarınızı yorumlayıp okuyamıyorum.. En kısa zamanda bende uğrayıp tek tek okuyacağım, bu yazımı da bırakayım buraya.☘️

 Kazanmak fiilen tüm faniliklerle birlikte çalışıyor görünsede, insanın özü kaybetmeye yahut acı çekmeye programlanmıştır. Hiç yağmur yağmayan bir kentteki cam sileceğinin hissettiği noksanlık hissi ile yağmurun yağmasının sebebi olan ilahi güç bize daima varolmayı emretmiştir. Fakat evrende varolmuş her şeyin yok olacağı gibi, insanlıkta kaybetmek için varlığı sürdürmektedir. Çünkü ait değiliz; gözümüzün çatırdattığı göğe ve ayağımızın ucunun değdiği toprağa. Bundandır ki; donmakta olan bir kadına ilişmezken kaynayan güneş, diğerinin anlından damla damla akabilir. Kuru toprak senin devanı yetiştirmişken, bir diğerine acı ve hüsranı damıtabilir. Çığ düşmüş pencere önlerinde feryatlar koparken anlamıştım ait olmadığını insanlığın. Çünkü ait değiliz; sütten nehirlere ve acısız ağaç gövdelerine. Nehirler bize oluk oluk su verirdi, ağaçlar gölgesinde dinginliği ve ciğerleri beslerdi. Bakmak ile görmek farklıdır dedi Evren; nehirlerin nefes, ağaçların oluk oluk aktığı yerden yazıyorum, kalbimin gözü açıldığındandır ki bu hayata ayak uyduramıyorum. Kocaman bir terazinin, hep yeri süpüren kısmında gözlerini açmışlar iyi bilir ki; daima yukarıda olanlar, aşağıdakilerin ağırlığı ile oradalardır ama ne yazık ki hep yukarıya zevk-i sefa’dır. 

Bizler ait değiliz,gecenin doruğuna ve günün aydınına çünkü; geceleri uyur, gündüzleri sıcaktan korunuruz. Oysa yaşamak geceden başladı bir mağaranın kuytusunda, güneş korunalım diye yoktu yer yüzünün tam ortasında. Bakmak ile görmek farklıdır dedi Evren; gecenin mağaralara değil insanlığa ait olduğu, güneş ateşinin nice bebelere görmeyi doğurduğu bir yerden yazıyorum, buralar ait olmadığımdandır ki; her gece yeniden uyanıyorum. Kazanmak ve kaybetmek yalnızca basit bir matematikti, asıl ilahi güç insanın zihnindeydi. Dengesizliklerin ortasında,kaosun en hararetli kısmında ve evrenin çok değersiz bir parçasında yaşayanlara ithafen. 

“Bizler ait değiliz taşan lava, uçan kuşa, kalbinin attığı heyecana. İnsanın önce içinde doğması gerek bu hayata.”