Ufuktaki Atlar

Ufuktan görünür, sıcak yeleli atlar
Önce donup sonra köz olmuş mahlukatlar
Erimiş mum kıvamında, dizginlenemeyen laubali bakışlarla
Hırçın ama süt kesmiş aslan misali, çok uzaklarda
Kırçıllı sesin yankı ettiği duvarlarda bitiyor bu harp
Otluğun ortasında
Sakin ve
Usulca..
Bilmeyene söylesem derdimi,
Kalbim devşirir o'na bahşettiklerimi 
Ondan gelen bulaşırsa toprak kırması tasıma
Çamur eder  üstüne başına.
Ben ne yapayım çamuru 
Saf su gerektir bana..

Ufuktan görünür, sıcak yeleli atlar
Ormanlarda sabahlayıp, savaş için doğmuşlar
Doygunluğa, bir çamurlu tasta kanmışlar
Dişlerinde düşman parçaları, zaferi tadımlık kazanmışlar
Bir midenin sancısında bitiyor bu harp
Çapsız akılların bitişiğinde,
Esrek ve
Kalleşce...
O'na anlatsam derdimi,
Aklım unutur tüm bildiğini
Bendeki aksa şu kendini bilmez betona
Adam eder dilim onu usulca.
Ben ne yapayım; hezini, düzeni, boğuştuğum benliğimi
Yazdığım yeter işin aslında... 


Ufuktan görünür, sıcak yeleli atlar 
Yarısı yıkılmış, kalanlar ise her gece ağlar
Mağlubiyet bilmez, ölümü dizginleyemez
Toynaklarındaki kahrı her yolundan geçene törpületmez
Salkım saçak sallanan kuyruğunda bitiyor bu harp
Acı ve
Yorgunlukla...
Dinleseniz savaştaki kelimelerini
Algılamaz zihin kalpteki  tesirini
Dile gelse ufuktan yeleleri,
Çözülür hakikatin perdesi..