Dile Gelen Deniz

Kaybolunası bir denizin kıyısında yosun tutmuş kayalıkların aşkına oturuyordu. Aklını karıştırmıştı, göğe bağlanmış yıldızların münasebetsiz soruları. Ürpertici soğukluk anlına değmiş, sanki aklını buz etmişti. Bir şeyler anlatmak istiyordu, gözünü yakan tuz ve bir avuç kum. Dile gelmek ister gibi izliyordu bugün gök ile yer onu çünkü; dile gelse izleyemeyecekti ilahi gücü.. Yuvasından fırlayacak gözleri bir şeyler arardı, görmesine sebep olan dünyayı kaderi sayardı. Ağlak bir galibiyet ile omzuna dökülmüş saçları hiç sorulmamış suallerin cevabıydı.  Sorulmamış soruların muhattabı dile geldi  döktü  dilindeki yaldızlarını bin bir farklı kuma ve konuşmaya başladı.


O; Yağmur çarşaftan bozma denize çiselese, deniz korkardı çünkü; kendinden olanın, kendine hücumu epey ağır bir sınavdı. O kendinden korkmaz iken, gördüğüne tapınırdı, duyduğunu konuşur ve söylediğini yaşardı. Bilmezler ki, soyut kavramların evi gök değil ruhtur, ruhların kalbi ise insanın doğurduğur. Bilmezler ki; gördüğün aslında orada yoktur, işittiğin yanlız bir boyuttur, hissettiğin her an  ise sana evrenin bir oyunudur.  Bilmezler ki, göklerde aramak ne büyük ayıptır o'na, anlaman için dile mi gelmesi gerek içindekinin sana? Siyah bulutlardan ve ateşin kızgınlığından korkma! Bulut kızsa yağmur olur, ateş yaksa ette kalır.  Korku şaşırtıcı bir duygudur, seni yanlız insanlara kışkırtır, görmen gereken aynadaki iken, öfkeni ıslak çimlere kusturur. Boyunu aşan cümleler kurmaktan ve bir damlada gizli olan yaradılışını sorgulamaktan korkma! Boyunu aşmak haddini bildirir, yaradılışını araştırmak kalbini dindirir.

Dibi görünmeyen deniz, sakinliğini terk edip, dalgalarca kıyıya konuşuyor, konuştukça kayalarla beraber temizleniyor, temizlendikçe köpürüp büyüyordu. Gökteki yıldızların bal rengi saçlarına vuran parıltısı titriyor, gölgede kalan kulakları su sesini dinliyordu. Yaşanılan her şey olağan ve normal iken tekrar girişti diliyle açtığı savaşa.


O:   Koca okyanuslar köpürüp hücum etse dağa, taşa yine de ulaşamaz her insan yalın ve sakin duruluğa. Bilmezler ki, kavramlar beğeni ve algıya göre doğmuştur, bugün bunu seven akıl, yarın bir diğerini kovmuştur. Maymun iştahlıların koyduğu sıfatlar yanlız onun gibilere yakışır. Özünü bilen insan, kalıplara girmeden, herkesin dil döktüğüne tamah etmeden yaşamıştır. Bilmezler ki, bir çita koşulabilecek tüm toprakları eskittiğinde, avını bulacağı köşeyi iyi seçebilir. İnsan gözünde çözülse tüm sırları doğanın, avcıya yalnız zulüm demektir. Bilmezler ki, anlatmak istediğim;  bilmemenin verdiği gamsız huzur değil, bilmenin yaratacağı dirençsiz acıdır. Ne olursa olsun, bilge bir dil doğuramaz güneşi, ayıramaz gök ile denizi. İyi bir ressam gözün gördüğü gibi resmetse ufuk çizgisini, kağıttan yansıtamaz sıcağın derinini. Sivri bir zeka, soğuğun ve sıcağın bileşenlerini ayırsa da, üşütüp, kavuramaz kimsenin benliğini..


Yıldızlar yavaşca göğü terketmiş, deniz dinginliğine erişmişti. Omuzlarına düşmüş saçları sanki parıltıyı emmiş, bal rengi bukleleri yaldıza dönüşmüştü. Gün en ağır ve büyülü hali ile ufuk çizgisinden doğmaya başlamış, ürkünç serinlik tatlı bir sıcaklığa yerini bırakmıştı.  Deniz hiç olmadığı kadar saydam ve ağır başlıydı, kıyıya vurdukça kum onu geri vermemeksizin emiyordu çünkü; beslendiği su, kalbinde bir nehir yaratmıştı.