İnsanları Kabul Etmek

 

 

''İnsanları kabul etmek dedi insankızı  Clamorisya; ve ekledi her kabulleniş bir diğerine sırt çevirmektir herkesin iki gözü olsa da gözün gördüğü ruhun doygunluğuna göre değişmektedir.'' 

Gelişip serpilmeli insanlığımız, duvardaki tabloyu herkes farklı anlasın ama renklerin varlığını kimse yok sayamasın. Tablodaki lacivertin renk olmaktan başka kaygısı yoktur, manayı ona insanoğlu doldurur

 İnsan etrafını  kendi görmek istediği renklerle boyamak ister fakat herkesin özü farklı renktedir, görmek istenilen renkle boyandığında muhakkak ortaya farklı bir ton çıkacaktır. 

Dünya'da hiçbir oluşum farklılıkların getirdiği doğum kadar sancılı bir süreç değildir. Duvardaki tabloyu herkes farklı anlar ama renklerin varlığını yok sayanlar, ruhlarını kalın bir urganla tutsaklaştırırlar. ''Oysa tablodaki lacivertin renk olmaktan başka kaygısı yoktur, mânâyı ona insanoğlu doldurur.'' Buğdaylar ezilmeden ekmek olamaz, bakış açısı yontulmazsa toplumda birlik sağlanamaz. İnsanlar  hep bir diğerini ilmek ilmek işlemek isterken, kendi  söküğünü bir türlü onaramaz. İstenilen nedir? Ördüğümüz kazağın her gövdeye yakışması mı? Kabul görülmeyen düşüncelerin birileri tarafından onaylanması mı? İsterler ki; onların doğrusu sorgulanmadan okunsun, atılan her adım tek bir yöne doğrulsun. Fakat teklik sığlığı doğurur, toplumdaki  herkes aynı olursa kabullenmek dediğimiz şey; bir pantolona yama yapmak olur , amacı sadece yırtığı kapatmak olsa da  eğreti şekli her halinden okunur.  İnsanları olduğu gibi kabul etmek diye bir şey yoktur çünkü insanlar  var olanı değil kendi ütopyasında yaşamak istediğini bir diğerine doğurtur. Süt vermeyen bir annenin, delik bir balonun, soluk bir gökkuşağının  kabul görmeye ihtiyacı yoktur. İhtiyacımız olan; anayı süt, gökkuşağını renk, uçmayı balon kadar sanmamaktır.